Bu kadar çöple nereye kadar gidebileceğini sanıyorsun? diye sordu yanında yürüyen kirden artık görünmeyen adama..Ayaklarının altı on santim nasır tuttuğu için artık ayakabı kullanmasına da gerek yoktu belli ki.bunun yerine arada bir yürümekten sıkılıp parkın birine gidip oturmak istediğinde, ayaklarının altından kilometrelerce taşıdığı artık çöp süprüntü ne varsa onları silkelerdi.Bazen ufak cam parçalarını girmiş bulurdu ayağına..Saplanıp kalmış bir lolipop çöpü ya da kırık cd parçaları ise en sevindiği taşıtlardandı.Ya da taşınanlardan..Kimi zaman ekmek kırıntılarını bulur etrafta yemleyecek kuş varmı diye kolaçan ederdi.
Sol yanında kötü kokan bu tuhaf görünümlü adama baktıkça Halilin içinde şükretme isteği uyanıyordu.Amcasının oğlu olmasa, asla merhaba bile demeyeceğini bildiği ve karısı ve çocuklarıyla aynı sokakta karşılaştıklarında köşe bucak onları kaçıracağı bu adam iki hafta boyunca evinde misafir etmek zorunda olduğu Bedi amcanın oğlu deli mustafa olmasaydı, çoktan koymuştu pikapa eski kırk beşliği, bir de ufak rakı doldurdu mu kadehin birine, değmeyin keyfine..
Ancak sorumluluk böyle bir şeydi.Bir yokuşa benzetirdi onu Halil, çıkıp tepesine oturmadıkça omzunuzda ağrı başınızda ter ve ellerinizde sıkıntıya sebep olurdu..
Ansızın 'Çöplerin ilk geldiği yere kadar' diye yanıtladı heyecanlı bir ses tonuyla deli Mustafa Halil'i.Halil, Mustafa'yı incelemeye dalmış soru sorduğunu unutmuştu, bir süre sessiz kalıp düşüncelerinden sıyrıldı sonra derin kahkahalarla gülmeye başladı.
'Ahhhhaaaa..' 'Ulan deli mustafa' sabah sabah güldürdün beni' diyip söyleniyordu bir yandan..Kahkahaları odada yankılanıyor, bir yandan düşmemek için sağ eliyle mustafanın dizine tutunuyordu.
Tedavi için gönderildiği hastane görevlileri dışında uzun yıllardır ilk defa başka bir insanı hissetmişti Mustafa.Ve o da hafifçe gülümsedi..
